~Rozdział 32~

- Wstawaj Clara! - potrząsnął mną Niall
- Proszę daj mi jeszcze 10 minut - odparłam
- Za te twoje dziesięć minut to musimy wychodzić
- Co?! - momentalnie się podniosłam i zeskoczyłam z łóżka.
Nie zważając na chłopaka podbiegłam do swojej walizki. Otworzyłam ją analizując co mogę na siebie założyć. W końcu wybrałam ten zestaw. Zgarnęłam ubrania i popędziłam jak najszybciej do łazienki. Wskoczyłam pod prysznic, który trwał może kilka minut. Następnie włożyłam na siebie przygotowany wcześniej zestaw. Przeczesałam dokładnie włosy, wyszczotkowałam zęby i wytuszowałam rzęsy.
Wszystko na biegu, ale chyba zdążyłam - pomyślałam
Wyszłam z łazienki i wróciłam do sypialni tam czekał na mnie Niall. Z drugiej walizki wyjęłam jeszcze zielone balerinki, które wciągnęłam na stopy.
- Gotowa - stanęłam przed Horanem
- Pięknie wyglądasz - uśmiechnął się
- Dziękuje - odwzajemniłam gest - A czy nie musimy się już zbierać?
- Nie, mamy jeszcze jakieś pół godzinki
- Żartujesz sobie?!
- Nie. Musiałem coś wymyślić, żeby ściągnąć Cię z łóżka
- Jak mogłeś?
- No ale wiesz, mamy teraz czas dla siebie - podszedł bliżej i złapał mnie w pasie
- Ha chyba śnisz - zaśmiałam się i odeszłam od niego
- No, ale jak to?
- Za karę - wystawiłam mu język - Bierz walizki i schodzimy na dół
                                                     ~*~
Niedługo po tym przyjechała po nas taksówka, która zabrała nas na lotnisko. Tam czekał oczywiście Paul, który miał doprowadzić nas bezpiecznie do samolotu. Niall podpisał kilka autografów. Gdy usłyszeliśmy polecenie, żeby udać się na odprawę Horan pożegnał fanki i udaliśmy się we wskazane miejsce.
                                                    ~*~
Lot nie trwał długo, ale mimo tego zdążyłam się zdrzemnąć - jak to ja. Obudziłam się dopiero na miejscu. Wyszliśmy z samolotu. Na lotnisku Niall ciągle trzymał mnie za rękę jakby bał się, że się zgubię. W sumie miał racje, byłabym do tego zdolna. Zaczęliśmy iść w stronę wyjścia, gdzie czekał na nas jakiś mężczyzna? Chłopak?
- Clara poznaj mojego brata, Greg'a - wskazał na niego Nialler
- Umm cześć - wyciągnęłam rękę w jego stronę
- Miło mi cię poznać - uścisnął moją dłoń - Idziemy?
- Jasne - odparł Niall
Blondyn ponownie chwycił moją dłoń i podążaliśmy za jego bratem. Patrząc na niego widziałam jak dumnie kroczy po "swoim" terenie. Widziałam dumę w jego oczach i to, że dobrze się tutaj czuję.
Udało nam się uniknąć piszczących fanek, więc szybko znaleźliśmy się w samochodzie Greg'a, którym zawiózł nas pod sam dom. Gdy wysiedliśmy czekała nas niezła niespodzianka. Zostaliśmy miło powitani przez większość rodziny Horanów, nie spodziewałam się tego, więc byłam nieco skrępowana tą sytuacją. Niall zauważył to, więc objął mnie ramieniem. Następnie przywitaliśmy się ze wszystkimi.
- Poznajcie moją dziewczynę Clarę - powiedział do wszystkich - Można powiedzieć, że jest częścią naszej rodziny, mam nadzieję, że ciepło ją przyjmiecie
- To wy już się zaręczyliście? - spytała starsza pani, prawdopodobnie jego babcia
- Mamo przestań - wtrąciła Maura - Miło Cię poznać Claro, jesteś jeszcze piękniejsza niż w opowieściach mojego syna - zaśmiała się
- Mi również miło panią poznać - uśmiechnęłam się
- Zapraszam was na obiad, czyli ulubioną część odwiedzin Niall'a - zaśmiała się
                                             ~*~
Po posiłku i większym poznaniu goście zaczęli się zbierać, a my poszliśmy do salonu. Usiadłam wygodnie na kanapie z kubkiem herbaty w ręku a Niall grał na gitarze swojej małej kuzynce. Słodko to wyglądało. Zauważyłam, że dzieci bardzo lubią mojego blondynka.

- Na jak długo przyjechaliście? -spytała jego mama
- Tyle ile nam czas pozwoli - odparł Niall przerywając grę
- Tak się cieszę - odparła kobieta - A wy to już coś takiego poważniejszego?
- Sama pomyśl. Gdyby nie, to nie chciałbym przedstawiać jej całej rodzinie. Managment nie ma z tym nic wspólnego. - uśmiechnął się w moją stronę
- Ah no tak. Pamiętam jak przyjechałeś na początku wakacji, do mnie i żaliłeś się, że zakochałeś się w pewnej dziewczynie, ale nie wiesz jak to masz powiedzieć. Chodziło Ci wtedy o Clarę? - kobieta objęła mnie ramieniem
- Mamooo - Niall spalił niezłego buraka - To my pójdziemy już na górę - wstał łapiąc mnie za rękę
Schodami poszliśmy do góry i weszliśmy w pierwsze drzwi. Znajdowaliśmy się w sypialni chłopaka.
- Ładnie tu - zaczęłam się rozglądać
- I czysto - zaśmiał się
- To prawda co mówiła twoja mama? - zmieniłam temat
- Może
- No powiedz - nalegałam
- Tak - puścił wzrok
- Widzę, że mam tu maminsynka? To słodkie - podeszłam bliżej niego
- Naprawdę tak uważasz?
- Tak - zawiesiłam mu ręce na szyji
- Dziękuje, że jesteś - pocałował mnie - Masz ochotę na spacer?
- No jasne
- Pójdę się przebrać i możemy iść - zarzucił
Gdy Niall wyszedł ja zaczęłam dalej rozglądać sie po jego pokoju. Natknęłam się na nagrodę BRIT. Sięgnęłam po nią, bo stała na półce po czym ustawiłam na stoliku. Z małej torebki wyjęłam mojego iPhone'a i zdobiłam fotkę, którą od razu wrzuciłam na twitter'a z podpisem "woww! patrzcie co właśnie widzę!".

- Już jestem - Niall wszedł do pokoju w całkiem innym zestawie ubrań
- No, no jaki przystojniak - zaśmiałam się
- Jak zawsze - zrobił to samo - Idziemy?
- Z chęcią poznam trochę to miasto - odparłam
- Proponuję lody a potem mały spacer
- Może być
                                       ~*~
Tak jak Nialler zaplanował poszliśmy na lody, jego zdaniem najlepsze jakie mogą być, jednak ja bym się z tym nie zgodziła. Chyba nigdy nie jadł tych z Bradford, na które chodziłam z Malikiem, gdy jeszcze tam mieszkałam.
W między czasie zdążyliśmy dojść do parku, więc zasiedliśmy na jednej z ławek. Było tam pięknie i przyjemnie. Śpiew ptaków jeszcze bardziej nadawał magii temu miejscu. W Londynie nigdzie nie dało się znaleźć tyle spokoju co tu - w tym parku. Już wiedziałam, że chciałam tu jeszcze kiedyś wrócić.
- Ubrudziłaś się - powiedział Niall
- Gdzie?
- Właśnie tutaj - odparł składając delikatny pocałunek na moich ustach
Wplotłam palce w jego blond kosymi włosów, a nasz pocałunek przeradzał się w coraz bardziej namiętny. Niestety ktoś nam przerwał, był to Sean.
- Wreszcie wróciłeś Horan, ale widzę że nie sam - uśmiechnął się spoglądając na mnie
- Jak widać - Niall objął mnie ramieniem
- Wreszcie masz kogoś porządnego, bo Amy to była pomyłka
- Nie przypominaj o niej - blondyn skarcił go wzrokiem
- Luz - zaśmiał się - Miło mi cię poznać, Sean jestem - wyciągnął rękę w moją stronę
- Clara - podałam mu dłoń
- Musze już iść, ale może spotkamy się jutro na jakieś jedno piwko? - zaproponował
- Chętnie - odparł Niall - Na razie - machnął mu ręką gdy ten odchodził
- Miły ten Sean - rzuciłam po chwili
- Nie zapominaj się - pokiwał palcem Nialler
- Oj przecież wiesz, że kocham tylko Ciebie
- Wiem wiem, ale jestem zazdrosny
- Nie masz o co - lekko musnęłam jego usta
                                                 ~*~
Do domu wróciliśmy około dwudziestej wieczorem, bo Niall zechciał odwiedzić swój ulubiony bar i oczywiście coś wypić. Ja dziś odmówiłam, więc sączył piwo sam.
- Niall macie gościa - powiedziała jego mama, gdy tylko weszliśmy do mieszkania
- Co? - zdziwił się Horan
Poszedł pierwszy, a ja tuż za nim. Widziałam, że był jakis taki zdenerwowany, roztrzęsiony. Weszliśmy do pokoju. Na łóżku ujrzałam brunetkę. Z ust Horana usłyszałam coś w stylu "tylko nie ona'.
- Czego tu chcesz? - spytał
- To już nie mogę przyjaciela odwiedzić? - odparła - Ale widzę, że nie jesteś sam - zjechała mnie wzrokiem
- Przyjeciela? - prychnął
- Oj Horanku Horanku - podeszła do niego
- Przestań, mów po co tu przyszłaś?
- No wiesz - pogłaskała się po brzuchu, jak wywnioskowałam była w ciąży
- No mów! - blondyn zdenerwował sie, a w jego głosie usłyszałam podłamanie
- Niedługo zostaniesz tatusiem - powiedziała dość pewna siebie
- Co?!
- No tak, to już szósty miesiąc - odparła spoglądając na mnie trzepocząc rzęsami
Oczy momentalnie mi się zaszkliły. Łzy zaczęły mi spływać po policzku. Poczułam się jakby ktoś zabrał cały mój świat. Zabolało mnie serce. Spojrzałam na Nialler'a który stał jak wryty patrząc z niedowierzaniem na Amy, ta jednak stała dumna i uśmiechnięta. Miotały mną mieszane uczucia, nie wiedziałam co mam zrobić. Wciąż patrzyłam na mojego chłopaka, on w tym czasie zrobił to samo. Bezdźwięcznie wypowiedział "nie wiem jak to możliwe", ale nie mogłam w to uwierzyć. Jeszcze bardziej się rozpłakałam i uciekłam. Nadzwyczajnie w świecie uciekłam. Nie wiedziałam, gdzie iść, ale teraz to się nie liczyło...

- - - - - - - -
                                         ALE BEZNADZIEJA
                    KRÓTKI, BARDZO KRÓTKI - PRZEPRASZAM ;C

• SPODZIEWALIŚCIE SIĘ TAKIEGO TOKU WYDARZEŃ? 
• CO POWINIEN ZROBIĆ TERAZ NIALL?

DZIĘKUJE ZA WSZYSTKIE KOMENTARZE I ZA TO, ŻE WCIĄŻ TU JESTEŚCIE! <3