~Rozdział 26~

Rano obudził mnie płacz dziecka. Próbowałam jeszcze usnąć, ale nie udało mi się. Od wczoraj na szczęście czułam się już dużo, dużo lepiej. Przeciągając się podniosłam się z łóżka. Promienie słoneczne oświetliły moją twarz z czego wywnioskowałam, że na dworze jest piękna pogoda. Szybko zarzuciłam na siebie luźne cichy i opuściłam pokój. Jak się okazało mały James od rana daje mamie dużo do roboty. Jak już wspominałam jest strasznie nieznośny. Nie chciałam sobie psuć nastroju jego humorkami, więc postanowiłam wyjść z Lucky'm na spacer po parku. Chwyciłam za smycz i gwiżdżąc przywołałam psa do siebie, po chwili znalazł się przy mojej nodze. Podpięłam smycz do jego obroży i już po chwili opuściłam dom. Szybkim tempem przeszłam bocznymi uliczkami okolicy w ten sposób docierając do parku. Usiadłam na tej ławce co zawsze i spuściłam zwierzaka ze smyczy - mając nadzieję, że nie odbiegnie za daleko. Rozkoszując się piękną pogodą przymknęłam oczy. Niestety ta chwila nie trwała długo. Nagle zorientowałam się, że ktoś przesłania mi słońce swoją sylwetką. Otworzyłam oczy i ujrzałam uśmiechniętego Tomlinsona, a tuż za nim Eleanor - jego dziewczynę. Odwzajemniłam gest i podniosłam się z ławki.
- Miło Cię widzieć Clara - przytulił mnie - Poznaj to Eleanor - wskazał gestem ręki
- Cześć - dziewczyna wyciągnęła rękę w moją stronę, zrobiłam to samo przedstawiając się
- No, więc co Cię tu sprowadza? - spytał Lou
- Próbuję dojść do siebie - rzuciłam
- Widzę, że już lepiej - skwitował - Zapewne wiesz jak Niall się o Ciebie martwił?
- Wiem. Widzieliśmy się wczoraj - na same te słowa uśmiech pojawiał się na mojej twarzy
- Cieszę się, że wszystko się tobie..znaczy wam zaczyna układać. Przepraszam za to , że naciskałem Cię tak, żebyś wybaczyła Zaynowi. Teraz dopiero czuję to , że z Niallerem będziesz szczęśliwsza
- Przestań - zaczerwieniłam się - Jest wspaniałym przyjacielem, chyba nie chcę tego psuć
- Nie możesz powstrzymywać swoich uczuć, wiesz? - wtrąciła Eleanor
- Wiem, ale nie chcę wykorzystać Niallera jako pocieszenia po Zaynie. Jeśli on będzie chciał coś więcej, być może spróbujemy - uśmiechnęłam się
- I tak ma być! - zaśmiał się Louis
Po chwili naszej rozmowy para odłączyła się i poszła w swoja stronę. Ja natomiast zawołałam Lucky'ego i postanowiłam wrócić do domu. Przypinając go do smyczy zauważyłam zbliżającego się do mnie Zayna i jakiegoś chłopaka prawdopodobnie jego kumpla. Pociągnęłam psa i szybkim krokiem ruszyłam w przeciwną stronę. Niestety oboje dogonili mnie. Wcale nie miałam ochoty na rozmowę.
- Zayn to ta twoja była? - zakpił sobie jego towarzysz
- Przestań - rzucił - Clara zaczekaj - złapał mnie za ramie
- Czego chcesz? - odwróciłam się
- Proszę porozmawiajmy
- Nie mam ochoty, a po za tym nie mamy o czym
- Mamy, o nas!
- Nie ma nas i już nigdy nie będzie rozumiesz? Ile razy mam Ci o tym mówić? Podjęłam juz decyzję.
- Jak chcesz, nie zdziw się jak pożałujesz tego - powiedział dość chłodno
- Nie dam się zastraszyć. Cześć - odparłam i udałam się w drogę powrotną.
Przez cały czas myślałam o tym co mogły znaczyć jego słowa. Pożałuje? Czy on mnie szantażuje?
Po chwili znalazłam się już pod domem. Opanowałam emocje i jak gdyby nigdy nic weszłam do domu. Rodzice razem z bratem właśnie gdzieś wychodzili. Poinformowali mnie również, że nie wrócą dziś na noc. Nie przejęłam się tym zbytnio - postanowiłam się nie martwić. Wpuściłam Lucky'ego i pobiegłam schodami na górę. Usiałam na łóżko i odpaliłam laptopa. Jak zwykle od razu zalogowałam się na twitter'a. Dzisiaj na szczęście panował spokój. Czytałam dziwne i śmieszne wpisy różnych Directionerek. Od zawsze poprawiały mi humor. Konto na twitterze miałam jeszcze zanim poznałam 1D, ale z racji tego, że nie jestem Directioner nie pisałam do nich i nie pomagałam w akcjach. Teraz nie wiem czy mogę powiedzieć, że nie jestem Directioner. Często słucham ich piosenek i wspieram cały zespół w tym co robią. Żałuję, że nie "znałam" ich od początku. Uważam, że mają najlepsze fanki na świecie, które zrobią wszystko, żeby zobaczyć tą piątkę idiotów i to jest wspaniałe.
Minęło dopiero 30 minut a ja już nie miałam co robić. Wpadłam na pomysł, żeby wyjść gdzieś z Nickiem. Zadzwoniłam do niego i zgodził się.
Szybko się ogarnęłam i chwili chłopak zjawił się pod moim domem.
- Hej Clara - ucałował mnie w policzek - Co tam u Ciebie?
- Cześć Nick - uśmiechnęłam się - Dużo się zmieniło, chodź może na pizze? Mam Ci dużo do opowiedzenia - pociągnęłam go za sobą.
Szybko dotarliśmy do pobliskiej pizzeri. Zamówiliśmy posiłek i rozmawiając opowiedziałam chłopakowi o wszystkim. Bardzo się zdziwił na wieść, że nie jestem już z Zaynem. Smutne, ale prawdziwe - co dobre kiedyś się kończy. Widocznie nie byliśmy sobie przeznaczeni albo po prostu to Zayn'owi nie zależało. Potem szybko zmieniliśmy temat bo nie miałam ochoty o nim rozmawiać. Przeszliśmy na temat Nick'a. Dowiedziałam się, że jutro znowu jedzie do Bradford do babci a po za tym nic innego.
Po dwu godzinnych pogaduszkach Nick odprowadził mnie pod dom i pożegnaliśmy się.
Akurat zbliżał się wieczór. Nie mając nic do roboty udałam się do salonu i włączyłam telewizor.Przełączyłam na kanał muzyczny akurat leciało Kiss You - One Direction. Odwaliłam oczywiście party hard, jak napalona fanka. Następnie puszczali jakieś inne przynudzające piosenki. Przy takim kimacie nie zorientowałam się nawet, że zdążyło zrobić się ciemno.
Nagle usłyszałam dzwonek. Podeszłam do drzwi i otworzyłam je - nikogo nie zastałam..okej to było dziwne. Rozejrzałam się jeszcze dookoła, ale nic, więc weszłam do środka. Usiadłam na kanapie i nagle za oknem zauważyłam jakiś cień. Wystraszyłam się nie wiedziałam co mam zrobić. Pod wpływem emocji zadzwoniłam do Horana. Odebrał po kilku sekundach.
- Hej Niall! - niemalże krzyknęłam - Robisz coś teraz?
- Nie jestem wolny, a co masz ochotę gdzieś wyjść?
- Nie po prostu przyjedź do mnie jak najszybciej, proszę
- Coś się stało? Już się zbieram!
- Będę czekać - rozłączyłam się
Spojrzałam za okno, ta osoba nadal była - czułam się jakby ktoś mnie obserwował. Skuliłam się na kanapie i wyczekiwałam Niallera. Minęło 15 minut a go nadal nie było. W okno nie patrzyłam ponieważ bałam się.
Nagle usłyszałam dzwonek. W obawie, że to ta osoba, bałam się podejść. Jednak po chwili usłyszałam głos mojego przyjaciela. Podbiegłam do drzwi i szybko je otworzyłam. Wpuściłam go do środka, szybko za nim je zamykając.
- Jak dobrze , że jesteś - przytuliłam się do niego
- Co się dzieje? Jesteś sama?
- Tak, a do tego ktoś mnie obserwuje, Niall ja naprawdę się boję.
- Spokojnie jestem z Tobą, nic Ci się nie stanie - przycisnął mnie mocniej do siebie - A skąd masz pewność, że ktoś Cię obserwuje?
- Najpierw ktoś dzwonił do drzwi, gdy je otworzyłam to nie było nikogo, a potem tam - wskazałam za okno - ktoś stał, póki nie przyszedłeś
- Wiesz kto to może być?
- Tak - odeszłam i usiadłam na kanapie chłopak zrobił to samo - Myślę, że to Zayn. Straszył mnie dziś razem ze swoim kolegą
- Poważnie?!
- Tak, bo nie chcę mu dać drugiej szansy i nie może zrozumieć, że nie wrócimy do siebie
- Tego się trzymaj, musisz być silna
- Wiem Niall i dziękuje
- Za co? - spytał zdziwiony
- Za to , że tyle się dla mnie poświęcasz, że tak bardzo mi pomagasz. Doceniam to. Gdyby nie ty nie poradziłabym sobie z tym wszystkim - ucałowałam go w policzek
Chłopak zarumienił się.
- Wiesz, że robię to z przyjemnością - uśmiechnął się
- Wiem Niall , wiem - odwzajemniłam gest
Tą przyjemną chwilę przerwał dźwięk mojego telefonu. Wzięłam go do ręki i odczytałam wiadomość od nieznanego mi numeru. "Boisz się? Widzę to"
Rzuciłam telefon na łóżko. Zdenerwowałam się. Mimo, że miałam prawie 100%-ową pewność, że to ktoś od Zayna bałam się. Niall ciągle mnie uspokajał i zapewniał, że nic się nie stanie. Wiadomości ciągle przychodziły, ale nie odczytywaliśmy ich. Po pewnym czasie Nialler wyłączył mój telefon dla świętego spokoju.
Usiedliśmy w ciszy i przysłuchiwaliśmy się kroplom deszczu, które uderzały o szybę. Z czasem zaczęło padać co raz mocniej i zaczęło grzmieć. Zapowiadało się na burzę.
- Już dobrze? - spytał przerywając cisze
- Tak, myślę, że tak - odparłam - Ale na wszelki wypadek zostaniesz ze mną?
- Jeśli chcesz - zrobił zadziorną minkę
- Chcę - rzuciłam pewna siebie
- W takim razie zgadzam się - uśmiechnął się promiennie
Gdy wszystko zaczęło się uspokajać nagle usłyszeliśmy walenie w drzwi. Niall od razu poderwał się z miejsca, a mi kazał zostać. Oczywiście nie posłuchałam go i poszłam za nim. Powoli podszedł do drzwi i całkiem spokojnie otworzył je. Ujrzałam w nich Nick'a więc powiedziałam Horanowi, żeby go wpuścił. Chłopak był przemoczony i zdenerwowany.
- Ty masz jakąś specjalną ochronę? Nie można przejść obok twojego domu na spokojnie, bo ktoś wyskakuje i zaczyna cię gonić?! - mówił zdyszany
- CO?! - zdziwiłam się
- No jakiś typek zaczął mnie gonić - skrzywił się
- To był Zayn? - dopytał Niall
- Nie, jego bym poznał
Po tych słowach lekko podłamałam się. Wróciłam do salonu i usiadłam na kanapie.
Niall zauważył moje zaniepokojenie. Razem z Nick'iem wrócili do mnie a blondyn mnie objął. Chłopak spojrzał na nas z pytającą miną.
- Nie Nick - zaśmiałam się bo wiedziałam o co mu chodziło - Ale co do tematu. Jak nie Zayn to kto?
- Wspominałaś o jakimś chłopaku, który był dzis z nim tak? - spytał Niall
- Myślisz, że Malik go wysłał?
Horan tylko przytaknął. No tak to była najbardziej prawdopodobna sytuacja. Malik stchórzył dlatego wysłał kolegę...
Przez najbliższe 30 minut nic się nie działo, nie dziwne było już późno. Znudzona usnęłam wtulona w Niallera.

*oczami Nick'a* 
Siedziałem na fotelu i przypatrywałem się tej dwójce. Doskonale widać jak silnymi uczuciami się darzą, ale boją się do tego przyznać. Między nimi jest coś naprawdę wspaniałego.
- Pasujecie do siebie - rzuciłem
- Tak myślisz? - odparł blondyn całując Clarę w głowę
- Tak, a po za tym widzę ile dla siebie znaczycie - coś wspaniałego
- To prawda Clara jest dla mnie bardzo ważna - powiedział a w jego słowach wyczułem to , że mówi prawdziwie - Zależy mi na niej już od dawna
- Na co czekasz? Nie jest już z Zaynem
- Nie wiem czy jest na to gotowa - spuścił głowę
- Dopóki nie spróbujesz, nigdy nie dowiesz się czy było warto
Na te słowa chłopak jedynie pokiwał głową. Czuję to , że razem z Clarą będą tworzyli wspaniałą parę. Mam nadzieję, że w końcu spróbują.
Gdy wszystko się uspokoiło postanowiłem wrócić do domu. Pożegnałem sie z Horanem i opuściłem dom Clary.

*oczami Clary* 
Obudziłam się w środku nocy w mojej sypialni - zdziwiłam się. Lekko się podniosłam i przy oknie ujrzałam postać z początku przestraszyłam się, ale po chwili oprzytomniałam zdając sobie sprawę, że to Niall.
- Czemu nie śpisz?
Chłopak odwrócił się w moją stronę.
- Myślałem - odparł
- Rozumiem - uśmiechnęłam się i poklepałam miejsce obok siebie, które po chwili zajął - Wiesz niektórzy mi mówią, że się zmieniłam, może, to dlatego, że zaczęłam inaczej patrzeć na świat i rozumieć, co to życie? - powiedziałam niemalże do siebie
- Clara zmieniłaś nie siebie, zmieniłaś swoje życie. Po związku z Zaynem dużo przeszłaś, współczuję Ci
- Gdyby nie Ty, Liam i Danielle nie pozbierałabym się tak szybko
- To też twoja własna zasługa , jesteś naprawdę silną dziewczyną. Chciałaś tego, dlatego przez to szybko przeszłaś
- Nie słódź mi już tak - zarumieniłam się
- Sama prawda - wypiął w moją stronę język
Spojrzałam na niego spode łba i niespodziewanie uderzyłam poduszką w twarz. Chwilę po tym rzucił się na mnie i zaczął łaskotać. Zaczęliśmy bawić się, jak kiedyś. Śmialiśmy się jak głupi. Po 30 minutach, gdy byliśmy już dość zmęczeni. Nialler stwierdził , że mu gorąco, więc zdjął koszulkę. Nie mogłam się napatrzeć.
Następnie rozłożył się na łóżku a ja położyłam głowę na jego nogach. Poczułam jak zaczął bawić się kosmykami moich włosów. Chciałam, żeby ta chwila trwała wieczność. W głębi wiedziałam, że jestem naprawdę przy nim szczęśliwa, ale nie wiedziałam czy właśnie tego chcę.
- Czujesz jak bije? - przyłożył moją dłoń do swojej piersi
- Czuję - uśmiechnęłam się
- Od dawna tylko dla Ciebie
Zamurowało mnie. Nie wiedziałam co odpowiedzieć. Moje serce zaczęło bić jak szalone. Nie spodziewałam się, że powie to właśnie teraz. Miałam mieszane uczucia. Tysiące myśli krzątało mi się po głowie. W końcu zdołałam wydusić z siebie tylko jeden, głupi uśmiech - nic więcej. Widziałam na twarzy Horana jakiś rodzaj zawiedzenia.
Po dłuższej chwili leżenia w ciszy ponownie usnęłam...

*rano* 
Obudziłam sie jako pierwsza. Spojrzałam w górę Niall słodko spał. Patrząc na niego uświadomiłam sobie, ża mam przy sobie skarb. Jest wyjątkowy, nie wiem czy jeszcze kiedyś spotkam taką osobę jak on. Czułam, że naprawdę mi na nim zależy, ale boję się do tego przyznać. Podniosłam się i posunęłam swoje ciało ku górze tak, że leżałam obok niego. Zaczął się przebudzać. Mówił coś pod nosem przykrywając się kołdrą.
Po kilku sekundach zorientował się jednak, że leżę obok niego i otworzył swoje oczy wlepiając niebieskie tęczówki we mnie.

 - Dzień Dobry - powiedział jeszcze porannym zachrypniętym głosem
- Jak się spało?
- Dobrze a Tobie? - znów wlepił wzrok we mnie
- Jeszcze lepiej - uśmiechnęłam się
Nagle poczułam w moim brzuchu coś dziwnego. Niall podniósł swoją dłoń, a następnie umieścił ją na moim policzku i niebezpiecznie zaczął się do mnie zbliżać. Wiedziałam co za chwilę może się stać. Chciałam tego, bardzo chciałam. Nie obawiałam już się niczego, to mogłoby rozpocząć wspaniałą przyszłość o której zawsze marzyłam. Niestety, tą chwilę przerwała moja mama
- Kochanie, ktoś do Ciebie...

- - - - - - -
Witam moich najlepszych czytelników (byli by jeszcze lepsi, gdyby wszyscy komentowali)
Rozdziały teraz będę starała się dodawać częściej, jednak nic nie obiecuję.
   1. Rozdział jest dłuższy niż zawsze, mam nadzieję, że się podoba :)
   2. Buu, nie dobiliśmy nawet do 50 komentarzy!
   3. CZYTAM = KOMENTUJĘ
   4. Mimo wszystko jesteście najlepsze!
   5. Mam nadzieję, że was nie przy nudziłam.
   6. Jeśli macie jakieś uwagi, śmiało piszcie :)
ZAPRASZAM DO PYTANIA MNIE NA ASKU -----> http://ask.fm/yepNialler <----- <3
To wszystko do następnego! <3