~Rozdział 23~

Przepchnęłam Harry'ego z drzwi i wparowałam do domku. Przejrzłam wszystkie pomieszczenia na parterze - pusto. Teraz obawiałam się najgorszego. Wbiegłam schodami na górę. Od początku korytarzu do naszych sypialni były porozrzucane rzeczy Zayna i Nancy. Łzy napłynęły mi do oczu, wiedziałam już co zobaczę jak wejdę do sypialni. Podniosłam koszulkę Malika i ostatni raz zaciągnęłam się jego perfumami. Zacisnęłam na niej pięść. Druga dłoń położyłam na klamce i szybkim ruchem otworzyłam drzwi. Nie zobaczyłam tego czego się spodziewałam, nie byli w łóżku, ale gdybym przyszła trochę później doszłoby do tego. Nancy stała oparta o ściane a Zayn ją zachłonnie całował i pożądał coraz bardziej.
- Nienawidzę was! Słyszycie?! Nienawidzę! - krzyknęłam rzucając w Zayna jego bluzką - Jak mogliście mi to zrobić?! To koniec! - krzyknęłam i nie zważając na nic wybiegłam z domku

*oczami Zayna*
Gdy Clara przyłapała mnie z Nancy wiedziałem, że mój cały świat właśnie się zawalił. Sam nie wiem czemu to zrobiłem, ta dziewczyna na mnie tak działa i poniosła nas chwila. Byłem cholernie zły na siebie. Wciąż krążyły mi po głowie dwa słowa "To koniec!". Jestem prawie pewny, że Clara mi tego nie wybaczy, za dużo razy już ją zraniłem. Ta sytuacja z teraz to cios prosto w jej serce.
Zaraz po tym jak Clara uciekła wyszła też Nancy, płakała - dla niej też był to koniec, ale przyjaźni. Bez zastanowienia ubrałem na siebie ciuchy i wybiegłem z domku. Chciałem odnaleźć moją dziewczynę, a raczej już byłą. Biegałem wszędzie, niestety nigdzie nie mogłem jej znaleźć. Nie chciałem jedynie iść do domków chłopaków było mi strasznie głupio po tym co zrobiłem. Zrezygnowany po pewnym czasie wróciłem do siebie. W salonie jednak znalazłem zgubę.

*oczami Clary*
Siedziałam sama w salonie, gdy do środka wszedł Zayn. Od razu poderwałam się z miejsca.
- Widzę, że wolałeś swoje życie kretyna, szczęście Ci się już znudziło - rzuciłam
- To nie tak Clara - podszedł do mnie
- Przestań się bronić Zayn!
- Przecież do niczego nie doszło!
- Do niczego nie doszło?! Jak możesz nawet tak mówić?!
- Ja nie wiem czemu to zrobiłem, prosze zrozum mnie
- Nie Zayn - spojrzałam w jego brązowe tęczówki - Kolejny raz umocniliśmy się w przekonaniu , że nie jesteśmy dla siebie
- Proszę Cię, przecież wiemy, że jest inaczej - próbował złapać moją dłoń
- Straciłam wiarę w to, że mogłoby być jeszcze dobrze - wytarłam łzę, ale robiło się ich coraz więcej, dałam upust emocjom - To koniec nie zaufam Ci ponownie. Możesz o mnie zapomnieć - powiedziałam na jednym wydechu i zaczełam płakać jak małe dziecko
Zayn miał zaszkolne oczy,  jedna łza spłynęła po jego policzku. To bolało cholernie bolało.Staliśmy naprzeciwko siebie, ale już żadne nie odezwało się słowem. W pewnym momencie Zayn odwrócił się na pięcie i poszedł schodami go góry.
Ja nadal stałam w tym samym miejscu i płakałam. Nie mogłam pozbierac myśli cały czas przed oczami miałam widok całujacych się Nancy i JEGO.
Na małym stoliczku dostrzegłam paczkę papierosów. Podeszłam tam i wyciągnęłam jednego. Złapałam za zapaliczę i wyszłam na powietrze. Spokojnie szłam w stronę jeziora zaciągając się kilkakrotnie szlugiem. Miałam nadzieję, że nikt mnie tu nie znajdzie jednak myliłam się.
- Rzuć to - powiedział dobrze znany mi głos
Jednak ja byłam tak jakby nieobecna, nic do mnie nie docierało
- Słyszysz Clara? Wyrzuć tego szluga - nalegał Niall
W końcu podszedł do mnie, wyrwał mi go z ręki i wyrzucił do wody. Spojrzałam w jego piękne niebieskie tęczówki, które widziałam pomimo panującego mroku. Natomiast moje czekoladowe oczy przepełnione były łzami. Niall lekko przestraszył się gdy mnie zobaczył, nie codziennie widuje się dziewczynę w takim stanie. Jednak po chwili zobaczyłam na jego twarzy zaniepokojenie.
- Boże Świętny Clara, chodź tu! - powiedział przyciągając mnie do siebie - Co się stało?
Nie odpowiedziałam mu, bo nie byłam w stanie. Poprostu wtuliłam się w niego jak najmocniej umiałam, brakowało mi tego.
- To Zayn? - pytał gładząc mnie po głowie w celu uspokojenia mnie, bo cała się trzęsłam.
Pokiwałam tylko głową.
- Co Ci zrobił? - dopytywał
- Nienawidze go! Nie chcę go znać! - krzyczałam uderzając go już teraz w klatkę piersiową
- Clara spokojnie - złapał mnie za ręcę
- Jak mam być spokojna? On się prawie przespał z Nancy!
- Sukinsyn - skwitował - Jak on mógł Ci to zrobić?! Jak ONI mogli to zrobić? Niech ja go tylko dorwę! - Niall bardzo się zdenerwował - A Ty chodź, już jest po północy, jeszcze się przeziębisz - objął mnie ramieniem i zaczęliśmy iść
- Wole siedzieć tu, niż z nim pod jednym dachem
- Ale czy ktoś powiedział, że idziemy do niego? Przenocujesz u mnie - ciepło się uśmiechnął
- Dziękuje Niall - odprałam znów go przytulając
Chłopak zaprowadził mnie do domku który dzielił razem z Liam'em i Danielle. Poprosił ich, aby się mną zaopiekowali a sam gdzieś poszedł, prawdopodobnie do Malika.
Dziewczyna widząc mój stan nawet nie pytała o co chodzi, tak samo i Liam. Dan zaprowadziła mnie do pokoju Horana, powiedziała żebym się rozgościła i po chwili opuściła pokój.
Zostałam sama a wtedy miałam przed oczami znów ten okropny widok. Nadal się po tym nie pozbierałam, to był dla mnie cios prosto w serce. Zaufałam mu, wybaczałam mu a on na boku zabawił się z inną - to boli.

Siedziałam już sama dobre 15 minut, nadal nikt nie przychodził. Do głowy zaczęły mi przychodzić dziwne pomysły. Po cichu poszłam do łazienki. Obszukałam wszystkie szafki i znalazłam to czego szukałam. Ostrożnie "wypakowałam" żyletkę i trzymałam ją w dłoniach ostrożnie obkręcając. Myślałam, że to pozwoli mi zapomnieć, że nie będzie tak boleć. Bałam się, ale miałam mętlik w głowie. Pokochałam Malika. Myślałam, że nam się ułoży, ale widoczniej los chciał inaczej. Usiadłam na brzegu wanny, żeby wrazie czego krew spływała właśnie do niej.

*oczami Nialla*
Byłem strasznie zdenerwowany. Malik zranił osobę o którą tak bardzo się martwię, boję się o nią. Bez pukania wszedłem do domku, który zamieszkiwał. Siedział salonie, albo udawał, albo był naprawdę tak smutny. Nie przeszkadzało mi to. Uniosły mnie emocje. Przywaliłem mu tak jak on przywalił mi kiedyś. Potem bez słowa wyszedłem, powinien wiedzieć za co dostał. Wróciłem do siebie. Liam poinformował mnie, że Clara śpi u mnie. Poszedłem do sypialni jednak nie było jej. Przestraszyłem się. Podeszłem do drzwi łazienki. Wołałem kilka razy, ale nie usłyszałem odpowiedzi. Ostrożnie wszedłem do łazienki. Zobaczyłem ją przy wannie z żyletką w ręku. Miałem nadzieję, że nie zrobiła tego, ale myliłem się. Z jej lewego nadgarstka spływała krew. Była wszędzie. Podszedłem ją od tyłu i mocno przytuliłem odgraniając jej włosy. Płakała. Wyrwałem jej z ręki żylekę, sam przy tym się lekko zakalaczając i wyjąłem z szafki apteczkę. Zastosowałem to co było potrzebne i już po chwili rana była zaopatrzona.

- Czemu to zrobiłaś?
- Pomyśłałam, że dzięki temu ucieknę od tego wszystkiego
- Nie rób tak więcej, prosze - wtuliłem ją w siebie - Chodź położysz się napewno to ci dobrze zrobi - pomogłem jej wstac.
Zaprowadziłem ją do sypialni i ułożyłem na swoim łóżku. Chwilę poczekałem zanim się uspokoiła po czym zszedłem na dół.
- Niall co się dzieje? - spytała przejąta Dan
- Malik ją zdradził z Nancy, jak widać bardzo to przeżywa. Przed chwilą...pocieła się - te słowa wypowiedziałem nieco ciszej
- Co?! Trzeba zawieść ją do szpitala! - przestraszył się Liam
- Już się tym zająłem, rany nie są głębokie - uspokoiłem go
- Całe szczęście. Szkoda mi tej dziewczyny - rzuciła Danielle
- Niall jak widzisz masz misję. Znalazłeś się w odpowiednim miejscu i w odpowiedniej porze, zaopiekuj się nią dobrze - uśmiechnął się Liam
-Mam taki zamiar - odwzajemniłem gest
Po pewnym czasie zaczęliśmy się zbierać do swoich pokoi więc wróciłem do Clary. Wydawało mi się, że spała. Usiadłem obok niej i przykryłem ją kocem. Cała drżała. Liam miał rację w końcu nadszedł czas kiedy jestem jej naprawdę potrzebny.
Poczułem się senny, spojrzałem na zegarek i dochodziła już trzecia. Wstałem z łóżka jednak zatrzymała mnie.
- Niall zostań, nie chcę być sama - powiedziała i ustapiła mi trochę miejsca obok siebie. Jak poprosiła tak zrobiłem. Położyłem się za nią kladąc rękę na tej karku, żeby czuła, że jestem. Biło do niej niesamowite ciepło, ale też czułem jak płacze.
- On nie jest wart twoich łez - uspokajałem ją

Dziewczyna po chwili odwróciła się w moja stronę wydając z siebie tylko ciche "dziękuje". Uśmiechnąłem się do niej. Po chwili położyła głowę na moim torsie, pocałowałem ja w czubek głowy i objąłem ją ramieniem, żeby czuła się bezpieczna. I tak po chwili usnęliśmy.

- - - - - - -
Krótki wiem, przepraszam ;c W ogóle nie mogłam napisać tego tak, żeby to było jakieś składne, więc wyszło takie coś.
            1. Dziękuje za tyle komentarzy pod poprzednim rozdziałem! Wiem, że mogę na was liczyć :) Więc damy radę tak pociągnąć? czytam=komentuje
            2. Pojawiła się zakładka "Polecane blogi" :)
            3. Nadal możecie głosować w ankiecie :)
            4. Kolejny rozdział powinien pojawić się w niedzielę! :)
            5. Przepraszam, że na tt informuję was grupowo, ale jest was tak dużo, że zajmie mi to mnóstwo czasu ;x
Do następnego! :)
twitter: @yep_Nialler
ask: http://ask.fm/yepNialler